Autor na tle pomnika ku czci Prezydenta Lecha Kaczyńskiego fot. Zdzisław Misiewicz

Ja wiem, że nie jestem w stanie traktować poważnie „obrońców demokracji”. Wiem, że patrzę na wyrazicieli opozycji totalnej jak na ludzi oczekujących pomocy psychologa klinicznego i wsparcia cyrkowych komików. Niezmiennie pogardzam butą niedokształconych dziennikarzy. Wiem też, że traktowanie Turcji i bliskowschodnich „europejczyków” jako wiarygodnych partnerów w budowaniu wspólnoty gospodarczej, stałoby się przyczynkiem do organizowania pomocy psychiatrycznej. Jednocześnie nienawidzę chwili, gdy w mej głowie pojawia się skojarzenie z Radą Europy i Parlamentem Europejskim, zwłaszcza z niemieckimi oraz filo-niemieckimi brytanami, szczekającymi na przejeżdżający ku głębszym sensom  BIAŁO - CZERWONY autobus.

Wiem, że pragnę angażować się w tworzenie wspólnoty wokół ludzi, którym chcę ufać: Prezydent Andrzej Duda ze swoją ekipą, Premier Beata Szydło ze swoją drużyną. Ufam, że znajdziemy siły i wystarczające poczucie rozsądku i humoru, aby stawać w obronie państwa prawa i sprawiedliwości. Trwa walka. Wiem, bo doświadczam, że jest to walka osób pragnących żyć w karbach moralnych zobowiązań z ludźmi marzącymi o świecie, w którym wszystko wolno. Kłamstwo, oszczerstwo, zbrodnia - to dla nich epizody w drodze do krainy pełni „szczęścia”.

Wiem, że zdarzenia toczą się w sposób tak nieprzewidywalny, że nie starcza ludzkiego rozumu. Mego rozumu nie starcza. Wtedy rodzi się pragnienie modlitwy a niekiedy wiersz:

RANY BOSKIE

Nie umiem tych paciorków do nieba

Nie lubię tego cierpienia słowa

Po słowie ślizgam się na czarnym lodzie

Tafla różańca trzeszczy takt w takt

Dla róży wiatrów mieszkanie we mnie

I krzykliwe śpiewanie dzięcioła

Czarnego jak smuga cienia na pniu

W ziemi – rany boskie – Maryjo