2. Andrzjeczak – Binkowski – wiosennie-niedzielnie…..

Gdzie widnokrąg tak się zaczyna jak kończy; tam właśnie!
Tam, gdzie ostatnia barwa łąki ledwo smużką gaśnie,
grzbiet lasu w dali jest zaledwie i tylko domysłem,
wierzba przy kapliczce, w niej diabeł, a w kapliczce – Chryste.

Gdzie puszcza tajemna i łąka rozedrgana życiem,
sosna niebo wskazująca czarnym ptakiem na szczycie,
rzeka jak dziecko nieprzewidywalna, oczko wodne,
mgnienia na nim ni stąd ni zowąd, z toni żyworodne.

Kamień jaszczurczy w środku pola: świadek i spoczynek,
gniazdo na chałupie bocianie, a w nim pięć jedynek,
tam, gdzie mgła jest zmyśleniem, samym wydechem się jawi,
i jest echem samym w sobie, z klangorem żurawim.

Gdy znad obrusa grzybem pachnie, a spod niego sianem,
gdy pola całe w dmuchawcach jak zamiecią zawiane;
gile jak jabłka na choince, ozdoby z tarniny…
To i więcej z wielością skutków, bez jednej przyczyny.

I gdzie okno, a za szybą z żurawiną słój wielki,
w głębi babcia w chuście, piec biały i w kwiaty kafelki,
a przed strzechą bez się lili, łan maków jak pochodnia.
Także, gdy sypią się z nieba ziarna szpaków. Łagodnia…

J. A.

Spotkali się na targu. On i ona starzy.
Ognik w nich już przygasał lecz jeszcze się żarzył.

Oboje zadziwieni, że toczą się jeszcze,
chociaż on po zawałach, ona miała przeszczep.

Pokazują zakupy, ile mogą dźwigać,
ona, że krzepka jeszcze, a on pierwsza liga.

I choć lata na twarzach, lumbago, żylaki,
tacy byli, że dzisiaj nikt już nie jest taki.

Gdy z uśmiechem on do niej najtkliwiej zagadał,
jakby lato wyjrzało spoza listopada.

A gdy twarz jej promienna, rozmarzona w dali,
zrozumiałem, że kiedyś się oni kochali…

Rozmarzyli się pięknie, jak cud się rozmarza.
Podreptali z tym pięknem w kierunku cmentarza…

J. A.