Kto powiedział mi o tym
Co wydarzy się po twojej śmierci?

Wieczór – światło opuszczone do końca
Małe iskry miotają się po podłodze

Powędrowałaś na drugą stronę białych brzóz
A ja wciąż jestem tu gościem

Słyszę szepty schowane w dojrzałym jabłku
Światło i ciężar – równomiernie rozłożone

Moje ciało jak ogrodowy aster w koszyku płatków
Błyszczę niby kałuża i księżyc w ciemności

Rok w rok przenikasz cichutko
W dźwięku moich siwiejących skroni

Sunę piórem niczym światło do swego wnętrza
A wiatr zmysłowo przestawia litery  j n a i a n

Najdroższa Matko
Nie umiałem Cię poznać- dokończyć- objąć

Kiedy zasnę może powiesz:
Jerzy, wszystko zrobiłeś, co mogłeś.

                                        Jerzy Binkowski

                                        (z tomiku „Na drugą stronę białych brzóz”, 2003)