Dźwięki muzyki orkiestry dętej uczniów sokólskiej szkoły, ułatwiały wyczekiwanie. A potem wszystko poszło tak szybko, ładnie i wzruszająco. Po żarliwym przemówieniu nawiązującym w treści do bohaterskiej “Operacji “Niemen” w 1920r. – walki wszystkich Polaków z nawałą sowiecką (z wyjątkiem polskich obywateli wyznania mojżeszowego – tego Prezydent nie powiedział; to wiemy my, mieszkańcy tych ziem), Prezydent klęknął przed pomnikiem zwycięskiego wodza. I niewielu przewidziało, że to, co zostanie w sercu na najbliższe dni, miesiące i lata – jest przed nami. Otóż jakby pękł łańcuch obronny BOR dzielący uczestników od Prezydenta, który podszedł do nas i wyciągnął dłoń. Zaczęło się: krótkie rozmowy, składanie autografów, fotki, okrzyki.

Trzyletnia dziewczynka posadzona na barkach dziadka, wykrzykiwała swoim cieniutkim głosem: “Andrzej Duda! Andrzej Duda!”

Mój kolega, który od lat mieszka w Nowym Yorku, w ostatnim dniu pobytu wakacyjnego w Polsce, przyjechał z pobliskiego Janowa, aby uścisnąć dłoń Prezydenta i zrobić jak najwięcej zdjęć. Koniecznie zdjęć robionych z bliska. “Jak Pan to wszystko wytrzymuje! Wytrwałości i mocy! Kochamy Pana” – słyszę. Jeden z uczestników, starszy i elegancki mężczyzna chce pocałować w dłoń Prezydenta Andrzeja Dudę, ten jednak powstrzymuje gest wzruszonego człowieka. Dookoła kobiety mówią: “Przecież to nie Ksiądz!”. A mężczyzna ripostuje: “Księży mamy tysiące a On jest jeden”. Na twarzach pojawia się uśmiech zrozumienia i wybaczenia.

Przypływ ciepłych uczuć jest powszechny. I ja, kiedy ściskałem dłoń Prezydenta zauważyłem cechę szczególną tego człowieka: on na mnie spojrzał uważnie, prosto w oczy. Jakby dookoła nie było tłumu. Odniosłem wrażenie, że nawiązałem kontakt, że on czuje, jak bardzo jest mi bliski, a ja całym swym sercem i rozumem pragnę go wspierać swoją nadzieją oraz swoimi talentami, w drodze ku pięknej i sprawiedliwej Polsce.

Podekscytowanie i radość podtrzymywaliśmy w sobie przez kolejne godziny, dzieląc się spostrzeżeniami, tworząc komentarze i wymieniając zdjęcia.

Jedna z okropnych myśli i pytanie pojawiła się w mej głowie: “Czy poprzednio mieliśmy durnia za prezydenta, który przejęty gierkami PR-u i manipulacjami, nie potrafił dostrzec tęsknoty Polaków za państwem równości i sprawiedliwości społecznej? Cóż on nam fundował przez 5 lat?”.

Pamiętajmy, że być może to my byliśmy durniami, wybierając takiego człowieka. To my przed 5 laty obsadziliśmy go w roli Prezydenta Rzeczypospolitej.

Dokonaliśmy dobrej zmiany. Czas na konsekwentne uzdrawianie siebie i naszego wspólnego domu – POLSKI.

Od strony Prezydenta Andrzeja Dudy płyną sygnały gotowości do ciężkiej pracy – sanacji RZECZYPOSPOLITEJ.

Są wśród nas tacy, którzy nie życzą mu najlepiej. Zacietrzewieni i opętani nienawiścią, tracą z oczu dobro wspólne.

Andrzej Duda pojechał m.in. do Bohonik, aby zaświadczyć, że nie dzieli nas podług wyznania.

Ma świadomość bohaterstwa i ofiarności muzułmanów, którzy ofiarowali w historii swoje życie za pomyślność Rzeczypospolitej.