SMOLEŃSK PAMIĘTAMY! | Jerzy Binkowski

DE PROFUNDIS CLAMAVI

Brodzą po szyje w mule kłamstw

ich brudna piana z ust wycieka

i nie chcą prawdy o Zmarłych Cieniach,

za mgłą wirują szczątki gwiazd

strąconych w matnię sierpa w kwiatach,

złamana brzoza modli się z wiatrem

w tej ziemi drzewa stoją na warcie,

gdy śmierć odlicza sekundy światła,

a życie w zniczach się jarzy,

płonie w katyńskich świecach

krew co w ich żyłach zakrzepła

jak kruszec cenny waży

i w serca nasze wsiąka głęboko,

przepełnia jar cierpienia

jak źródło co nie umiera,

a ptak biały bliski obłokom

unosi nadzieje odwieczne

o niepodległej, przebitej wolnością złotą.

Nie ustrzegliśmy jej kiedyś mieczem,

dziś oddajemy ją biernością,

gdy tamci brodzą w mule kłamstw

ich jad zatruwa i zniewala,

czy Duch opuścił nasze ciała ?

Bracia, obudźcie się, już czas!

Marek Baterowicz

Audio powyżej: wiersz Przemysława Dakowicza “Piosenka o guzikach” w interpretacji Jerzego Binkowskiego.

PIOSENKA O GUZIKACH

ach papierki po cukierkach ach torebki lakierki
w lepkim błocie dzwoniące porzucone komórki
ciche książki bez oczu i apaszki od szyi
oderwane podmuchem i od koszul guziki
moje białe guziczki ach guziki guziki
w ciemną ziemię schodzące kiedy milkną ich krzyki
pod całunem popiołu guzik gada z guzikiem
sokiem ziemi przeżarty mosiądz szepce z plastikiem
lecz co mówią nie słyszę miłość tak krzyczy durna
gdy o drzewa smoleńskie czarna tłucze się trumna
w trumnie ciało spalone twarz jak jabłko obita
i ta jedna na światło odemknięte powieka
czy na pewno to brat nasz ten sam co się po świecie
wczoraj z nami kołatał czy to on poznajecie
może matka to nasza choć jej rysy zmiażdżone
w kupę gnoju śmieciska i żelastwa rzucone
powiedz matko co robić kto ja jestem twarz czyja
patrzy z lustra i o jaką się prawdę dobija
szczątki twe tkwiące w błocie ciało poćwiartowane
członki precz odrzucone niechaj jątrzą tę ranę
ona czoło mi pali z tyłu czaszki uwiera
mgła nadciąga mrok spada śmiechu dół się otwiera
w który lecą papierki i guziki guziki
w ciemną ziemię schodzące kiedy milkną ich krzyki
pod całunem popiołu guzik gada z guzikiem
sokiem ziemi przeżarty mosiądz szepce z plastikiem

26 kwietnia 2010 r. Przemysław Dakowicz

Audio powyżej: wiersz Leszka Długosza prezentuje Jerzy Binkowski

MODLITWA ZA NICH

Boże daj siłę, pozwól wierzyć

Że ćwierć sekundy, i mniej jeszcze

Wcześniej choć i najmniejsze mgnienie

Zdążył tam Anioł miłosierny

Twój posłaniec

Osłonił Ich swym skrzydłem, wyrwał

Uniósł i przygarnął

Zanim runęli

Bo nie umiera tu na Ziemi

Duch sprawiedliwy, Wola prawa

Miłość czysta

Dla takiej wiary daj moc Panie

Że tam upadła w lesie katyńskim

Materia roztrzaskana tylko

A byli wzięci

Do Arki Twego Miłosierdzia

- Są ocaleni

Istoto licha

Lepianko człowiecza marna ...wierzysz tak?

- Wierzę Panie

kwiecień 2010 Leszek Długosz

D R Ż E N I E

Twarz rozorana – przepastna rana nieba w ziemi
Kość ta przypomina… kogo ona przypomina
Naga – jak prawda

Drzewa drżą
I wschodzące liście
Gorzkich żalów przybywanie
W strunach krtani to płakanie

Płaczą niektóre niewiasty – płaczą niektórzy mężczyźni
Spluwają niektóre kobiety – plują niektórzy mężczyźni
Tylko dzieci dziwiąc się zachodom i wschodom KRZYŻA
Wsłuchują się w drżenie nadlatującego samolotu

10.04.2010 – 10.04.2014 r. Jerzy Binkowski

Jerzy Binkowski

Jerzy Binkowski – Urodził się w 1949r. w Gdyni. Ukończył studia filozoficzno-psychologiczne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Dyplomem reżyserskim ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Pracował głównie z młodzieżą – poradnictwo i teatr. Mieszka od 40 lat w Białymstoku. Należy do warszawskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Odwiedziny: 86