O najdłuższej porze roku

wiosna zaczyna się z jesienną tęsknotą
oziminą wspomnień sadzonych wprost w ziemi
czuwaniem ptaków pod mrozu pozłotą
głosem z Czyśćca skąd pąki puszczają zbawieni

wiosna trwa dłużej niż jedna pora roku
jak kosmos co wciąż się w ciemność rozszerza
ona wyroku śmierci unieważnia protokół
w niej poranka nadzieją pachnie wieczerza

bez wiosny niemożliwy jest każdy początek
ból bez końca gubi się w braku przyczyny
i koniec z niej także bierze swój wątek
gdy nadzieją z życia się w końcu zbudzimy

Nigdy beze mnie

Gdy Cię znów zauroczy wiosna
gdy i w Tobie będzie wiosennie
nie oddalaj się ku motylom
a już nigdy, nigdy beze mnie

Rozśpiewana porwie Cię jabłoń
bielą kwiatów oślepi grusza
Ty się nigdy, nigdy beze mnie
do ich woni nawet nie ruszaj

Kwitnie ptak, śpiewem wiosnę kreśli
sobie tylko wiadomym znakiem
a Ty nawet mnie nie poznajesz
jak ćma w ogień lecisz za ptakiem

Minie wiosna i nasze ślady
wiatrem trawy zaraz zarosną
tylko ja, taki sam co zawsze
cały rok, tylko Twoją wiosną