Kłaniam się cieniu dobry, milczący, uległy,
czuły tak wobec dziecka jak drzewa i cegły.
Niby nic w tobie zmysłów: widu, ni dotyku,
a łaskoczesz po buźce, konarze, gotyku…

Otulasz i przytulasz, dopełniasz, wypełniasz,
w dzień złocisty, w noc srebrną, gdy kwadra i pełnia,
a gdy słońce w zenicie, peszysz się w listowiu,
by w siebie gdzieś się zapaść kiedy księżyc w nowiu.

Raz widziałem cię w puszczy. Przecierałem oczy…
Jakbyś z dziuplą się cieniu w Tajemni zjednoczył.
Przeniknąłeś pień cały: korę, rdzeń i łyko;
znikąd nie padałeś! Właśnie: byłeś znikąd!

Kłaniam się na dzień dobry, na dobranoc kłaniam,
cieniu dobry a priori: z wieczoru, z zarania…
Cieniu fioletowy, z zieleni i z różu…
Cieniu dobry i wierny. Mój… Aniele Stróżu.

Janusz Andrzejczak

Deszcz znów o toń zadzwonił,
gdy księżyc noc wyniańczył.
Gwiazdy się kąpią w toni,
w przejrzystej wodzie Hańczy.

Rozgarniam ją na boki,
płynąc, latając… Kto wie?
Wszechświat jest tak głęboki!
Może i księżyc złowię?

Na brzegu znajdę miętę,
pajęczą sieć z niej zgarnę
I czas; festina lente,
wyłowię z nocy czarnej.

Jeszcze w nią gwiazd nałapię,
spojrzę na blask z ukosa,
jak z nich, srebrzyście kapie –
Tajemni srebrna rosa.

Janusz Andrzejczak

Na sośnie gniazdo krucze.
Do krucząt w czerń zakraczę,
wśród cieni drzew pokluczę,
niż sobą, lasem raczej.

Zobaczę niewidoczne,
usłyszę co bezgłośne,
przycupnę w dziupli mrocznej,
dam serce starej sośnie.

Gdy wniknę w nią miłośnie,
gdy moje dni się zlesią,
przybędzie słojów sośnie
o ponad kilkadziesiąt…

Będziemy jądrem kniei,
dla echa, mgły i ptaków…
O Gloria, Gloria Dei!
I tylko czekam znaku…

Janusz Andrzejczak